Aangezien we de 16e zouden vertrekken naar Bonaire, MOESTEN we zaterdag de 13e december wel verhuizen, of het nu klaar was of niet. Dus de druk en stress steeg op het laatste moment toch nog wel even... Mijn papa was hier gekomen en al snel kwam hij erachter dat dat een wijs besluit is geweest, we hebben met hem en vele anderen gebikkeld tot het einde om alles 'verhuisklaar' te krijgen. Er was nog een enorme lijst van klussen die moesten gebeuren en elke ochtend die we hadden scheurden we, nadat we de kids naar school hadden gebracht rond 8 uur richting Soto om daar wat uren te werken en dan weer terug om eten te koken en de kids weer van school te halen. Zorgzame dames hebben ons geholpen door ochtenden op Jaïsa en Simcha te passen, echt heel lief! Het grootste en zwaarste project was het hekwerk rondom het huis voor de honden, gemaakt met ijzeren palen en betongaas (goedkoopste en stevige oplossing). De palen moeten, nadat er een gat gegraven is, met een dikke moker de grond in worden geramd, daarna grind opgehaald met de kruiwagen en in het gat gestort en dan nog het beton erin gegoten. Geen vrouwenwerk kan ik je zeggen en ik zat met bewondering te kijken naar al die sterke kerels die hier bloed, zweet en tranen hebben laten vloeien om dit voor elkaar te krijgen. Nu geniet ik elke dag van het mooie hek, want ik kan alleen maar concluderen dat het ook nog eens precies, netjes en degelijk is neergezet ook! Dit hadden we nooit voor elkaar gekregen zonder hulp van al die spierbundels (mannen als jullie met naam en toenaam genoemd willen worden, moet je het maar laten weten ;) En toen, in de aanloop naar de verhuizing, hadden we naast stress, ook nog bijzondere momenten! Er was familie van ons uit Nederland over en het echtpaar wilde graag door Samuël gedoopt worden. Het is zo'n mooi stel, met prachtige kinderen en het was voor ons een voorrecht hierbij te mogen zijn! Hun kids konden weer overweg met de onze en zo was het een gezellige afleiding van alle drukte. Ook zijn we enorm gezegend door hen met alle kleding en dergelijke, wat een verassing. Terug naar de verhuizing...de dagen daarvoor nog spullen in dozen gepropt, de tuin van het oude huis gefatsoeneerd, zoveel mogelijk gedemonteerd en gaatjes gedicht en toen kwam de vraag: hoe verhuis je 2 volwassenen, 3 pubers, 1 peuter, 1 baby, 4 honden e 2 vogels? Nou ZO: Met een SUPERTEAM van lieve mensen, sommige die ons nauwelijks kennen (uit gemeente Reformá, die trouwens ook trouw bidden voor Sam's gezondheid) en al onze lieve vrienden die de schouders eronder hebben gezet! De een door te tillen, de ander door schoon te maken, op te passen op de kleintjes of door lekker te koken! En Hem, die alles mogelijk maakt! We willen een ieder nogmaals ontzettend bedankt voor alle inzet, YOU'RE THE BEST! En raad eens? Doordat iedereen auto's, pick-ups etc. had meegenomen (en er al heel veel spullen verhuist waren) konden we ALLEMAAL in 1 X over! Toen hebben ze nog geknald met alles op de juiste plek zetten en de laatste betonmatten aan de palen te bevestigen en mochten de honden los die zich trouwens nu al helemaal thuis voelen. 's Avonds stond ik nog wel stijf van de adrealine dus heb ik nog 3 kerstbomen opgetuigd voordat onze gasten diezelfde dag nog arriveerden: Jannet en Marieke, dus meteen 2 logees in het nieuwe huis, naast papa die hier ook nog logeerde, moesten we even creatief zijn totdat we die dinsdag op vakantie zouden gaan.... |
2 Reacties
Een intense week achter de rug. Een nachtelijke beet van een duizendpoot, koorts, zieke kinderen en ik zelf, vingers in een draaiende fan (Sarah en ik), dit alles is niets bij het ongeloof/verslagenheid/onrecht/verdriet wat we voelden toen een vriend van ons de uitslag van een rechtszaak kreeg. Dat hakte er pas echt in, helemaal toen ik hem hoorde praten: hoe iemand beroofd kan worden van zoveel, dat heeft me diep geraakt.
Ik merk dat ik echt 'op' ben. Zo lang, zoveel hooi op mijn vork. Ik ben een sterke vrouw, maar sinds mijn burn-out jaren terug weet ik ook wanneer ik in de gevarenzone terecht kom. Super-Galina kan ik tot een bepaalde mate volhouden. Helemaal nu we de deadline hebben gezet: voor onze vakantie moeten we over zijn. Dit betekent nog 2 weken (6 ochtendjes) om het voor elkaar te krijgen en de druk en spanning stijgt.. Maar de rek is nu uit het elastiek. Dan merk ik dat ik het nog wel aardig kan handelen, maar zodra er ook maar iets mis gaat (bijvoorbeeld: je huis loopt onder water/ de dop van de oliefles wil niet los en wanneer het dan wel lukt zit je hele net schoongemaakte keuken onder de olie/ je kind kotst alles eruit op een druk moment/ de hond legt een vieze stinkdrol net dichtbij waar wij zitten te eten) etc.etc. kan je dat eventjes niet meer met een glimlach wegwuiven. Ik merk dat de dingen die ik doe niet meer vanuit de rust en liefde gaan, maar puur op doorzettingsvermogen en discipline. De frustratie die ik voel: want ik had berekend dat we nu al lang verhuist zouden zijn! De verjaardag van de tweeling zouden we vieren vanuit het nieuwe huis (dus alle plastic bordjes/stoelen/vlaggetjes heb ik al braaf verhuist), nu moet ik het weer gaan terughalen grr... Toch moest ik weer denken aan een lied van DTS dat we tijdens de aanbidding op Heidebeek vaak zongen: Put on the garments of Praise, for the spirit of heaviness, let the oil of gladness flow down form Your throne, Your joy is my strength alone. ( http://youtu.be/T6cNIHUhTqY ) Het liedje zegt verder onze droge, oude botten weer mogen gaan dansen en dat we onze ogen op Hem richten: we mogen wachten op deze feestkleding en deze aantrekken. Pfft oke, Heilige Geest, toch is het best lastig als alles in je zegt: 'geef op', dan in de vreugde te gaan staan en Hem te prijzen, maar ik probeer het met vallen en opstaan. En dan komt de grote knipoog: zegt mijn papa op de what's ap, waarin ik grapjes makend tegen me familie zei dat ik ze nodig heb voor een knuffel en het boren van gaatjes in de muur: 'Moet ik anders komen?'. Toen vergat ik even adem te halen, want ja, ik heb mijn papa nu alweer langer dan een jaar niet geknuffeld. Na zoveel altijd maar geven en doen is het wel heerlijk als dan even je papa komt en er even voor jou is, je knuffelt, je niets hoeft uit te leggen en hij superblij is als hij zo ons kan helpen! Want er moeten nog zooooveel kleine dingentjes gedaan worden en grote. En de afgelopen maanden wenste ik mezelf elke dag een arm erbij (soort reuze octopus met veel armen) om het allemaal voor elkaar te krijgen... maar zo werkt het niet natuurlijk. En mijn papa straalt ook rust uit, hij is als een rots in de branding. Ik vind het heerlijk om straks een beetje in de storm op hem te mogen leunen! ZO LIEF! De beste papa! PS. Bid voor gezondheid voor ons allemaal, energie, veiligheid en kracht? Komend weekend gaan we feestjes vieren (ook weer drukte voor mij/ons, dat ik er toch van mag genieten en de tweeling ook. PS. Sam's advies om naar Nederland voor overleg/nader onderzoek/operatie te gaan ligt nu bij de SVB (ziekenfonds) ter goedkeuring, bid je mee dat het gehonoreerd mag gaan worden? PS. Wat ook een vette blessing was is de mensen die op de kindjes passen als we klussen en het team van mannen dat afgelopen zaterdag de eerste palen van het hekwerk in de grond heeft geramd! Super en de portable cabin staat eindelijk op zijn plek..pfffttt :D |
Archief
Februari 2017
CategoriesDe Raafjes
Ik ben Galina Rave. Ik en mijn man Samuël zijn in 2011 naar Curaçao gekomen. We zijn een gezinshuis voor kinderen die geen ouders hebben die voor hen kunnen zorgen. We doen dit vanuit Zijn liefde en bewogenheid (Compassions). Elke dag beleven we avonturen met onze pubers: Empsy, Sarah en Daniël en onze prinsesjes: Jaïsa en Simcha en kleine Efraïm. We doen dit vanuit de Stichting Compassions: http://www.compassions.nl |