Ik merk dat ik echt 'op' ben. Zo lang, zoveel hooi op mijn vork. Ik ben een sterke vrouw, maar sinds mijn burn-out jaren terug weet ik ook wanneer ik in de gevarenzone terecht kom. Super-Galina kan ik tot een bepaalde mate volhouden. Helemaal nu we de deadline hebben gezet: voor onze vakantie moeten we over zijn. Dit betekent nog 2 weken (6 ochtendjes) om het voor elkaar te krijgen en de druk en spanning stijgt.. Maar de rek is nu uit het elastiek. Dan merk ik dat ik het nog wel aardig kan handelen, maar zodra er ook maar iets mis gaat (bijvoorbeeld: je huis loopt onder water/ de dop van de oliefles wil niet los en wanneer het dan wel lukt zit je hele net schoongemaakte keuken onder de olie/ je kind kotst alles eruit op een druk moment/ de hond legt een vieze stinkdrol net dichtbij waar wij zitten te eten) etc.etc. kan je dat eventjes niet meer met een glimlach wegwuiven. Ik merk dat de dingen die ik doe niet meer vanuit de rust en liefde gaan, maar puur op doorzettingsvermogen en discipline. De frustratie die ik voel: want ik had berekend dat we nu al lang verhuist zouden zijn! De verjaardag van de tweeling zouden we vieren vanuit het nieuwe huis (dus alle plastic bordjes/stoelen/vlaggetjes heb ik al braaf verhuist), nu moet ik het weer gaan terughalen grr...
Toch moest ik weer denken aan een lied van DTS dat we tijdens de aanbidding op Heidebeek vaak zongen: Put on the garments of Praise, for the spirit of heaviness, let the oil of gladness flow down form Your throne, Your joy is my strength alone. ( http://youtu.be/T6cNIHUhTqY ) Het liedje zegt verder onze droge, oude botten weer mogen gaan dansen en dat we onze ogen op Hem richten: we mogen wachten op deze feestkleding en deze aantrekken. Pfft oke, Heilige Geest, toch is het best lastig als alles in je zegt: 'geef op', dan in de vreugde te gaan staan en Hem te prijzen, maar ik probeer het met vallen en opstaan.
En dan komt de grote knipoog: zegt mijn papa op de what's ap, waarin ik grapjes makend tegen me familie zei dat ik ze nodig heb voor een knuffel en het boren van gaatjes in de muur: 'Moet ik anders komen?'. Toen vergat ik even adem te halen, want ja, ik heb mijn papa nu alweer langer dan een jaar niet geknuffeld. Na zoveel altijd maar geven en doen is het wel heerlijk als dan even je papa komt en er even voor jou is, je knuffelt, je niets hoeft uit te leggen en hij superblij is als hij zo ons kan helpen! Want er moeten nog zooooveel kleine dingentjes gedaan worden en grote. En de afgelopen maanden wenste ik mezelf elke dag een arm erbij (soort reuze octopus met veel armen) om het allemaal voor elkaar te krijgen... maar zo werkt het niet natuurlijk. En mijn papa straalt ook rust uit, hij is als een rots in de branding. Ik vind het heerlijk om straks een beetje in de storm op hem te mogen leunen! ZO LIEF! De beste papa!
PS. Bid voor gezondheid voor ons allemaal, energie, veiligheid en kracht? Komend weekend gaan we feestjes vieren (ook weer drukte voor mij/ons, dat ik er toch van mag genieten en de tweeling ook.
PS. Sam's advies om naar Nederland voor overleg/nader onderzoek/operatie te gaan ligt nu bij de SVB (ziekenfonds) ter goedkeuring, bid je mee dat het gehonoreerd mag gaan worden?
PS. Wat ook een vette blessing was is de mensen die op de kindjes passen als we klussen en het team van mannen dat afgelopen zaterdag de eerste palen van het hekwerk in de grond heeft geramd! Super en de portable cabin staat eindelijk op zijn plek..pfffttt :D