Het leuke was ook dat mijn oud-oom en zijn vrouw waren gekomen, waar we de dag er voor nog op visite waren geweest als gezin en ons hadden verwend met heerlijk eten, gezelligheid en spullen (bijvoorbeeld een tafeltennistafel waar we nog even van kunnen genieten voordat we hem kunnen doorgeven)..
Het thema was: in de vreugde, rust, liefde van God blijven ondanks je omstandigheden.
De jongeren bleven deze keer ook in de dienst en er werd afgekondigd dat we naar Nederland zullen moeten vertrekken en waarom. De zaal was stil en de boodschap kwam zeker aan dit keer. Niet iedereen kan zo'n boodschap brengen. Maar Sam die al zoveel heeft meegemaakt en met t proces waar we inzitten en nog voor ons ligt. pfftt het was muisstil in de gemeente, zelfs de jongeren luisterden aandachtig..
En wat een boodschap, voor mij best een 'ding'. Ik vind het soms nog best moeilijk in het alles niet bezorgd te zijn, en af en toe overspoelen mij de emoties, een soort van rouwproces van afscheid nemen van de oudste kinderen, vrienden, ons leven hier en het eiland. Ondertussen druk met dingen regelen, en spullen verkopen en ook nog proberen te genieten, nu we nog hier zijn....: dit zo hier, dat komt nooit weer terug! Dus...koesteren...voel me niet altijd zo sterk. Mensen in Nederland die uitzien naar onze komst, wie weet zelfs al een woning!
Maarrrrr ik voel dat zand nog tussen me tenen, de zon op mijn huid, zweet tussen de billen ;) en die mooie kids onder de vleugels van mama 'Galiña' (kip in het Papiamentu)..