Empsy en Sarah gaan trouw elke zondag naar de kinder/jeugddienst van de Open Poort en ze hebben maanden geoefend en getraind om nog beter te worden in hun talenten. En toen kwam het moment dat ze mochten schitteren en shinen. Empsy deed mee met een dans en Sarah heeft gezongen. Hier een paar foto's en een link naar een video die een impressie geeft de avond! Ondertussen heb ik mijn best gedaan om nog weer eens mee te draaien met de woensdagmiddag bijbel/knutselgroep. Ik geniet onwijs van al die mooie kids! Het is geweldig om te kunnen helpen. Helaas is het met baby erbij bijna niet te doen, en als ik Sam alleen laat met de 3 pubers en 3 kleintjes is het ook wat teveel van het goede. Ik ben daarom tot realisatie gekomen dat ik toch beter kan stoppen voor nu. Maar wat heb ik een fijne tijd daar mogen beleven en hoop en bid ik dat het werk van de Open Poort nog lang mag voortbestaan!
0 Reacties
Ai ai ai...omstreeks lunchtijd belt Sam, die pas daarvoor vertrokken is richting de stad om Jaïsa van school te halen, "Ik heb een ongeluk gehad". Voor de mensen die ooit op Curacao geweest zijn, ongelukken gebeuren hier heel vaak. Mensen gebruiken nauwelijks hun knipperlichten, inhalen mag zowel links als rechts, mensen weten het verschil niet tussen rotondes of pleintjes en hoe je daar gebruik van kunt maken, er is geen APK, banden/remmen zijn vaak versleten, wegdek is vaak glad door olieresten en in slechte staat, veelal geen belijning op de weg meer aanwezig, mensen rijden door rood, weinig verkeerscontroles, en ga zo maar door... Omdat we veel rijden en vaak rijden om de kinderen dagelijks van en naar school te brengen zie je dagelijks gemiddeld wel 2-3 ongelukken. Soms zijn ze erg heftig (gewonde, en zelfs overleden mensen die op straat liggen) dus je kunt je voorstellen dat ik wel even de schrik in de benen had toen Sam mij belde. Gelukkig zijn wij tot die dag nooit echt in een ongeluk terecht gekomen welke 'hard' ging, zo is er wel eens iemand achterop ons geknald bij nat wegdek toen we stopten voor een stoplicht e.d. maar tot nu toe zijn waren we er altijd vrij goed vanaf gekomen... Dus ik vraag hem: "Eh wat is er gebeurd, waar sta je?" "De auto rijdt niet meer? Jaïsa moet wel van school gehaald (zeker nog in de spits 3 kwartier rijden)", "Uh ik pak Efraïm en Simcha in de bus en kom eraan". Bij Sam aangekomen, is de wegenwacht nog onderweg (die maken hier foto's van het ongeluk voor de verzekering, je mag je auto ook niet verplaatsen tot ze geweest zijn, het overige verkeer moet maar door de berm e.d.) Hij zit nog in de auto en heeft nekpijn, hij heeft een flinke klap gemaakt met de auto. Hij vertelt dat er een truck reed met een auto erachter, hij reed er al een tijdje achter en besluit rustig in te gaan halen. Op het moment dat hij bijna voorbij de auto is, besluit deze bestuurder, zonder in zijn spiegels etc. te kijken ook in te gaan halen! Sam toetert, maar de persoon drukt hem zo de weg af...Helaas stonden daar ijzeren paaltjes gevuld met beton en de auto komt in 1 klap stil te staan. We besluiten dat, ondanks Sam zich aardig goed lijkt te voelen, wel de ambulance te bellen. (in 2007 na een brommerongeval met gebroken ribben, interne bloedingen en gescheurde milt stond meneer ook vrolijk op, dusse het zegt allemaal niet zo veel). Ik zeg hem, met zijn bloedverdunners, dat we aan de buitenkant misschien niets zien, maar er van binnen een interne bloeding kan zijn, als we naar huis gaan, en vanavond in bed liggen en hij zich opeens niet lekker voelt, zitten we ermee...dat risico durf ik toch echt niet te nemen. Ondertussen scheur ik naar de andere kant van de stad met de kids om Jaïsa op te halen. Op de terugweg meteen maar naar het ziekenhuis, maar daar moet ik nog wachten tot hij ook binnen wordt gereden. De auto wordt ondertussen naar huis gesleept. Een vriendin komt langs om even op de kinderen te passen, zodat ik ook even de EHBO op kan om bij Sam te zijn. Fijn die reddende engeltjes die er zijn wanneer je ze nodig hebt! Sam krijgt een CT scan van zijn nek e.d. zijn bloedverdunning blijkt veelte hoog te zijn, hij moet een nachtje blijven. Maar hij heeft geen scheurtjes in zijn nekwervels of iets dus die irritante kraag mag er af. Wel is er nog steeds kans op een spontaan interne bloeding. Maar gelukkig komt die lekker niet... Ik zei al: "Het was alweer anderhalf jaar geleden dat je een ziekenhuis bed getest had, dus het werd wel weer tijd". Mag ik even noemen dat ik het wonderbaarlijk vind dat hij er zo vanaf is gekomen? Hij droeg juist net even geen gordel, met hoge bloedverdunning, zo'n klap, de auto total loss!!! En zelfs zijn net nieuwe bril is gespaard gebleven?!! Danki Dios (Dank U wel Here God)... Dan kwam het lange verhaal van wie is de schuldige, zou de andere man wel de waarheid hebben vertelt, zal de verzekering wel gaan vergoeden? Hoe gaan we de auto laten slepen, waar moet hij staan, wat moet er gebeuren? Heel veel geregel en het heeft ons nog wel de nodige (in)spanning bezorgt. Maar uiteindelijk is de auto total loss verklaard, hebben we geld gekregen van de verzekering (Sam was dus niet aansprakelijk gesteld, maar de anders zat fout) en hebben we zelfs het wrak nog kunnen verkopen! Nu moeten we ons even zien te redden met alleen de bus, en dat is soms best lastig (als de een de kinderen ophaalt of naar de stad is, kan de ander helemaal niets, vast aan huis, en met totaal 6 kids en 2 volwassenen is een extra 'ride' wel praktisch hoor)... Maar we mogen niet klagen..het had immers heeel anders kunnen zijn..... |
Archief
Februari 2017
CategoriesDe Raafjes
Ik ben Galina Rave. Ik en mijn man Samuël zijn in 2011 naar Curaçao gekomen. We zijn een gezinshuis voor kinderen die geen ouders hebben die voor hen kunnen zorgen. We doen dit vanuit Zijn liefde en bewogenheid (Compassions). Elke dag beleven we avonturen met onze pubers: Empsy, Sarah en Daniël en onze prinsesjes: Jaïsa en Simcha en kleine Efraïm. We doen dit vanuit de Stichting Compassions: http://www.compassions.nl |