Beetje slecht gefilmd en door de fan flink wat ruis maar toch goede boodschap!
0 Reacties
Ik merkte dat de achtbaan van het leven waarin we ons bevinden even wat minder hard ging, maar sinds donderdag zijn we weer sneller gaan rijden... Samuël had de CT scan en omdat deze in het Sehos ziekenhuis momenteel stuk is, had hij geregeld dat hij bij het Advent hospitaal mocht komen scannen. Jaïsa vond de aquarium-salontafel erg interessant die daar in de wachtruimte stond :) Na wat geduld mochten we de cd mee nemen om hem zelf bij de cardioloog in te leveren. Sam bedacht dat hij toch eerst zelf even een kopie wilde maken en hij heeft een medisch programma voor de Mac waarmee we hem konden bekijken. Toen schrokken we toch wel echt van wat we zagen. We zijn geen artsen, maar hebben er inmiddels toch wel aardig wat verstand van en het was een hele duidelijke scan. De dissectie die over de gehele lengte van zijn aorta (vanaf het teflon-reeds-vervangen-stukje-aorta bij het hart tot in zijn liezen) loopt is enorm. Er is een hele duidelijke grote scheiding/tussenwand te zien in zijn ader. Daarnaast is het aneurysma (de bobbel in je fietsband, voordat de band klapt) ook niet een kleine bobbel, maar bestrijkt het een grote lengte van zijn aorta. En waar deze op het dikste punt in juli nog 4,7 cm was, maten wij nu 5,5 cm. Terwijl we begrepen hadden dat bij mensen met het syndroom van Marfan er over wordt gegaan op preventief opereren bij 5,0 cm. Zo gammel dat zijn aorta nu is, kan hij elk moment scheuren en is elke minuut, uur, dag, week eigenlijk al een wonder. Pfft dan zakt de grond toch weg onder je voeten en sta je weer te shaken op je benen. Snel achter de cardioloog hier aan die de gegevens moet doorsturen naar Nederland, zodat ze daar een plan van aanpak t.a.v. een operatie kunnen maken. Later ontvingen we een email van de cardioloog waarin we tussen de regels door kunnen lezen dat hij zich afvraagt of de risicovolle operatie nog wel een optie is, gezien de staat van de aorta: hopelijk weten de echte deskundigen op dit gebied er nog wel raad mee en zien die opereren wel als lifesaver! Vlagen van emotie en spanning overmannen mij elke dag enkele keren, maar in het algemeen genieten we van elk moment. De lekkere verse sinaasappeljuice die we via Siloam kregen, Wim die langs komt met een leuk, lief verrassingspakketje van Hermien zodat je 's avonds lekkere oud Hollandse pepernoten kunt eten, de brede glimlach van Simcha die nu al echt bijna kruipt! lieve emails naar aanleiding van onze nieuwsbrief, Jaïsa met haar schattige stemmetje en zinnetjes, Daniël die zich afvraagt of meer mensen het hebben dat je je leuke dromen niet kunt onthouden maar de minder leuke juist wel, Empsy die morgenochtend trots meeloopt bij de Fatumloop in zijn de-juiste-maat-tshirt en Sarah die een glimlach van oor-tot-oor tovert omdat ze een nieuw leuk zwempak kreeg (en ik een dikke zoen). En nog steeds is daar geloof. Geloof dat voor Hem, die hemel en aarde (en de mens) gemaakt heeft; die Overwinner is van de dood, niets onmogelijk is. Mijn vertrouwen is in Hem. Hij is in controle en weet wat Hij doet. Daarin vindt ik rust en vreugde. Hoop en zekerheid dat Hij onze toekomst en die van onze kinderen in Zijn hand heeft en Hij in Zijn liefde bij ons is! Tjonge dat was vandaag wel een beetje afzien. De hoge planfonds in ons 'nieuwe' huis in Soto, Siloam zijn namelijk bedekt met een laagje schimmel. Dit is veroorzaakt door de aannemer die netjes bij het bouwen van de 2 extra slaapkamers de ramen gesloten heeft van de woning zodat het daar niet een groot stofnest zou worden. Helaas voor ons, heeft hij vergeten de ramen weer te openen toen de betonnen vloeren gestort werden en het vocht wat vrij kwam moest toch ergens heen..
Dit klusje had ik het langste proberen uit te stellen, al stond de steiger al gereed. Ik heb namelijk sinds ik ouder ben geworden een beetje last van hoogtevrees gekregen. Daar waar mij vroeger geen kermisatractie hoog en gek genoeg kon gaan, krijg ik nu al de bibbers van het kijken van foto's en videobeelden waarin hoogte een rol speelt. Beelden van wat er allemaal fout kan gaan schieten nu al razendsnel door mijn hoofd. En dat was nu precies vandaag niet erg handig. Dus nadat ik het huis helemaal had opgepoetst dacht ik nu toch maar dat ik maar eens met de kleinste kamers moest beginnen voor het 'succes-ervaring-effect' welke mij hopelijk de moed zal geven dan verder te gaan met de rest. Juist vandaag was Samuël niet meegekomen en was Simcha er alleen. Ik probeerde de hoge ladder stevig te positioneren om daarna er op te klauteren en dan maar poetsen. De laagste latjes gingen goed, maar ja, het dak liep schuin omhoog dus het werd steeds wat lastiger er goed bij te komen. Op een gegeven moment bevond ik mij in de positie dat ik er helemaal bovenop moest zonder mij echt ergens aan vast te kunnen houden.. Op een gegeven moment ben ik dan zo gedreven dat het me ook moet lukken ook. Stond ik daar te wiebelen, met de gedachte dat als ik zou vallen en bewusteloos zou zijn niemand het direct zal opmerken. En dan is er nog het probleem dat je er bovenop staat, maar weer stapje voor stapje naar beneden moet en je peinst over hoe je nu de voeten moet neerzetten en je benen moet buigen om weer veilig beneden te komen.. Ik typ dit stukje dus het is allemaal goedgekomen: morgen toch maar de steiger op in plaats van de ladder om bij de nog hogere stukken te kunnen komen.. Tenminste als het lukt! Want misschien moet ik morgen al wel afzien door de (spannings) spierpijn van alle actie van vandaag? Empsy nadat hij enkele happen van zijn pasta met witte saus heeft gegeten: "Een 10!" |
Archief
Februari 2017
CategoriesDe Raafjes
Ik ben Galina Rave. Ik en mijn man Samuël zijn in 2011 naar Curaçao gekomen. We zijn een gezinshuis voor kinderen die geen ouders hebben die voor hen kunnen zorgen. We doen dit vanuit Zijn liefde en bewogenheid (Compassions). Elke dag beleven we avonturen met onze pubers: Empsy, Sarah en Daniël en onze prinsesjes: Jaïsa en Simcha en kleine Efraïm. We doen dit vanuit de Stichting Compassions: http://www.compassions.nl |