Dus ik zeg tegen Samuël, ben je er klaar voor, komt ie, en vertel hem het nieuws. We hadden die dag het best heel druk en na de eerste opluchting die ik voelde van 'Hè, eindelijk komt er wat schot in de zaak', veranderde ook in spanning en kriebels in de buik. Samuël moest nog naar de kaakchirurg want die hadden de week ervoor een spoedgeval, inmiddels was Samuël zelf met zijn kies een spoedgeval zoveel pijn had hij er van. Maar nee, hij kon eerder deze week niet voor.. Nu is hij naar Nederland vertrokken met een kauwgom als noodvulling...en het helpt ook nog, maar nu hoop ik natuurlijk wel dat ze hem in Nederland alsnog spoedig kunnen trekken.
Dit weekend nog even wat leuke dingen gedaan met elkaar, de tweeling had bezoekregeling en wij in die tijd even naar het dierenpark en 's middags zijn we met de kids nog even wezen toeren en wandelen langs de Santa Martha baai (genieten van de prachtige natuur!) en hebben daarna een lekker kippetje gegeten. Zondag hadden we een fijne samenkomst op Siloam, waar Samuël sprak over dat we onze wensen aan Hem bekend mogen maken. 's Middags kwamen er nog wat lieve mensen langs die toch nog even 'tot-ziens' wilden zeggen, want afscheid nemen doen we niet hoor ;)
En maandagochtend Sam zenuwachtig naar de SVB: hadden ze een foutje gemaakt en was er nog geen ticket geboekt, vliegt hij een dag later! Dat vond ik niet erg, nog even een nachtje langer naast mijn mannetje in ons bedje liggen (want wie weet hoe lang dat nog weer gaat duren voordat we weer samen in ons bedje liggen).
Uiteindelijk gisteren samen nog alle kids uit school gehaald en hem afgezet op het vliegveld. Jaïsa wilde ook mee in het vliegtuig, die was een beetje teleurgesteld dat het niet mocht :) Vandaag roept ze bij elk vliegtuig dat ze ziet: 'pappa vliegtuig'.
Vanmorgen nog even met Sam geskyped, hij was erg moe en heeft het koud. Maar heeft ook het eerste broodje döner kebab alweer verorbert (jaloers). Hij verblijft nu in een hotel, dat moet van de verzekering en morgen heeft hij een afspraak voor onderzoeken en dergelijke. Vrijdag zullen ze naar de resultaten kijken, maar waarschijnlijk volgt volgende week een informatief gesprek over de operatie en de eerste week van februari de openhartoperatie waarbij ze zijn aorta gaan vervangen.
Ondertussen wordt ik door gekke kevers (zwart met witte streepjes) gebeten/geprikt? Geen idee dat ze dat konden?
Verder met de keuzes maken... De tickets voor mij, Jaïsa en Simcha zijn sowieso duur, maar het goedkoopste als we toch zondag gaan en pas begin maart terugkeren. Terwijl ik dit typ staan de tranen alweer in mijn ogen. Wat ik niet had verwacht maar wat me overvalt, is het verdriet dat ik het ook erg moeilijk vind de pubers hier achter te laten. Hoewel ik weet dat het niet anders kan, vind ik het lastig ze los te laten. Het vraagt ook nog wel veel van hen zo, een maand elders logeren en ons missen en ook de spanning rondom pappa's gezondheid??? Hoewel ik weet dat ze bij lieve vrienden in hele goede handen zijn en ik me geen zorgen hoef te maken, doe ik dat nu al...
Aan tafel, eindelijk thuisgekomen van de lange, hele rit kids ophalen uit school met Jaïsa en Simcha (die maar niet gingen slapen)..zeg ik tegen ze: 'het lijkt er toch op dat we zaterdag jullie koffers moeten gaan pakken' en daar gaat een traan. Hoe kenmerkend de reacties ook: Empsy: "We zijn al groot we redden ons wel hoor mama", Dani: "Het komt wel goed en geeft een brasa (knuffel) en Sarah: zwijgt en kijkt verbaasd.
De lieve schatten ik hou zoveel van ze!!!