Onze jongens immers, rennen zo wat die berg op... Nou ik niet hoor..!
En met mijn ongeveer 32 weken zwangerschap wist ik ook niet of ik het wel zou halen aangezien ik soms nu thuis al na het dragen van een zware wasmand sta te puffen en hijgen na 15 meter :)
Met het slow-'invalide'-team met mijn vader (opa, 65+ week geleden nog door de rug gegaan) en man (die ook zo eigenwijs is, met al de openhartoperaties, medicatie, slecht bindweefsel, dus slappe knieën, enkels etc) was ik van plan, als het echt niet zou gaan, dan gewoon terug te keren.
Redelijk vroeg begonnen, 8.14 uur...en het was toch best pittig hoor! Steile stukken, hoge hellingspercentages, klauteren, en steeds maar in afwachting tot het ergste stuk waarover mij vertelt was, maar opeens waren we er! Na vele pauzes en rustmomentjes hoor, echt rustig gelopen! Sam kreeg al last van zijn hart en had al een flink nat t-shirt van het zweet, ongelooflijk dat hij het gehaald heeft, ben supertrots! Alleen wel wat bang hoe lang hij hier nog last van gaat houden, zijn spieren en lichaam zullen wel echt weer moeten herstellen na deze klim, maar toch het gevoel dat je er geweest bent...daar kan niets tegenop!
Op de foto's in de verte ook nog Santa Martha baai, waar wij vlakbij wonen!