Daarom zal ik nog kort weergeven wat me nu nog te binnenschiet over deze tijd. De dag van de operatie was een spannende dag. We waren enorm opgelucht toen de chirurg kwam en ons vertelde dat de operatie goed verlopen was: er waren weinig verklevingen en hij vertelde dat ze de aorta hebben vervangen van bovenaan bij zijn prothese tot aan de buikvaten. Het grootste gevaar was dat hij verlamd zou raken door de operatie en het was ook een emotioneel moment toen hij zijn tenen voor het eerst bewoog op de Intensive Care.
De eerste dagen op de Intensive Care was was Sam veel 'wakker', waar anderen veel slapen, was hij veelal in een soort toestand van alertheid en overleven: voor hem een erg diep dal waar hij door heen moest worstelen en opnieuw heeft hij deze tijd en die op de Medium Care als traumatisch ervaren. Nooit meer wilde hij dit weer meemaken, zei hij na de openhartoperaties in zijn twintiger jaren, maar voor mij en zijn kinderen heeft hij de moed gehad. Onwijs veel pijn heeft hij opnieuw doorstaan. Hij kon geen rust vinden en de tijd kroop op de klok. Steeds wilde hij weten hoe laat het was en of er alweer een minuut, uur, dagdeel voorbij was van deze 'hel'. Ook de beademing, de tube in zijn keel ervoer hij als zeer hinderlijk, daardoor kon hij niet praten en was duidelijk maken wat hij wilde, erg lastig. In een reflex, (omdat hij dacht te stikken), heeft hij de nacht erop, de tube (met opgeblazen ballon) eruit getrokken. Waarna hij een slangetje in zijn neus kreeg. We kwamen erachter dat hij een schorre, hese stem had en we hoopten dat de tube de oorzaak hiervan was.
De lichaamsfuncties waren stabiel en na enkele dagen mocht hij overgebracht worden naar de Medium Care.
Elke nacht op de Intensive Care en Medium Care is afwisselend mijn schoonvader of ikzelf in het ziekenhuis gebleven om Sam door de lange nachten heen te helpen. Lieve vriendinnen wilden 's nachts met mij waken in het ziekenhuis en op Simcha passen als ik bij Sam aan het bed zat. Het is ook erg vervelend als je zo aan het overleven bent, je bent zo kwetsbaar en afhankelijk en je moet voor letterlijk elk dingetje op de bel drukken voor de verpleging. Pas na enkele dagen hadden ze de pijnmedicatie wat op peil en lukte het Sam eindelijk wat te dommelen en rusten.
Op de 3e dag na de operatie vertelden ze ons dat Sam een CT scan moest ondergaan omdat zijn Hb gehalte erg laag was en ze een inwendige bloeding vermoeden: ze toch moesten checken hoe het ervoor stond. Je kan je voorstellen met een enorme wond die loopt van je buik, via je borstkas naar de achterzijde van je rug, zo kort na de operatie dat een CT scan geen pretje is (armen omhoog houden, erg koud, erg intensief, kost bakken vol energie die je niet hebt, plus dat hij elke keer ook nog een allergische reactie kreeg op de contrastvloeistof). Uiteindelijk bleek de uitslag iets te zijn waarvoor we opeens met gesloten deuren in zijn kamer stonden vol doktoren...
Hij had 2 bloedstolsels in zijn aorta: een op de nieuwe prothese in de buik en 1 stolsel blokkeerde de linker nier. De rechter nier was goed doorbloed en zou de functie van de uitgevallen niet hebben overgenomen. Team van chirurgie had overlegd wat nu te doen met de stolsels voor ze groeien en aorta blokkeren. Keuze was om bloed te verdunnen. Het probleem daarbij was dat de drain in ruggenmerg er vroegtijdig eruit gehaald moest worden. Als het bloed te dun is kan er daar dan een bloeding ontstaan: dan moest hij opnieuw geopereerd worden om zijn leven te redden en heeft hij een dwarslaesie. Ook was er een gevaar dat als de stolsels los zouden komen een eventueel propje nog in een ader van een orgaan, longen, hersenen etc. zou kunnen schieten. Een erg intensieve, spannende tijd.....
Toen mocht de E.L.D. (de ruggenmerg drain) er dus vroegtijdig uit en de eerste nacht moest hij echt nog blijven liggen, dat was enorm belangrijk. Ook werd hem elk uur, ook 's nachts gevraagd zijn tenen/voeten te bewegen en hem allemaal andere controles afgenomen. Slapen en rusten deed hij nauwelijks en hij raakte ook meer gedesoriënteerd door de morfine e.d. Dat was een heftige nacht. In de loop van de dag de volgde mocht Sam langzamerhand wat meer gaan bewegen en het rechtop komen: waar hij zo naar had uitgezien! Maar nu lukte hem dat niet meer omdat hij zwaar aan het 'spacen' was van de morfine. Zijn fantasie ging elke minuut met hem op de loop en in het begin had hij daar nog niet zo last van, maar later vond hij dit erg vervelend omdat hij zich niet kon concentreren, rare dingen zei en dacht en dit wel kon onderscheiden van de werkelijkheid, maar dit niet kon stoppen. De nacht daarop wilde hij opstaan en gaan douchen, hij wist ook niet meer waar was meerdere keren...
Aangegeven dat pijnmedicatie aangepast moest worden omdat hij daardoor zo suf werd en niet meer aan mobiliseren toekwam en de dag daarop gaat het beter: Sam staat kort een paar keer en zit een aantal keren kort in een stoel ondanks de vele pijn. Ook heeft hij nog steeds last van extreme temperatuurwisselingen. De ene keer heeft hij koorts maar voelt hij koud aan en is hij bleek, de andere keer heeft hij rode wangen maar is koel en alles andersom.
We zijn er ook achter dat hij erg moeilijk te prikken is en de infusen sneuvelen steeds in rap tempo. Ik denk dat als we bijgehouden hadden hoevaak hij (verkeerd) geprikt is we op een onwerkelijk getal komen.
Nog steeds weten we niet hoe het gaat met de bloedstolsels, maar weten we wel dat de kans op dwarslaesie nauwelijks meer aanwezig is, want de eerste 24 uur waren het spannendste.
Toen kwam er na de goede dag van het mobiliseren weer een heftige dag. Hij had een onrustige nacht gehad met koortsaanvallen waarbij ze hem om 02.00 uur maar droog beddengoed hadden gegeven en hij 't met een lakentje moest doen in de koude kamer brrr...omdat dat de koorts naar beneden zou halen (het voelde als mishandeling). Daarna had Sam toch nog in de ochtend langer dan een uur op de stoel gezeten, wat al reuze intensief was. Daarna kwam fysiotherapie bij hem met ademhalingsoefeningen, en ik zag hem al steeds vermoeider en slechter ogen.. Ik zei steeds dat hij zijn grens moest aangeven en op tijd moest stoppen als hij het niet meer trok, maar omdat hij zo graag weg wil uit het ziekenhuis 'pushte' hij zichzelf extra om te mobiliseren...
Hij mocht kwartiertje rusten in bed, toen volgde het klysma, omdat hij al 6 dagen niet gegaan was. Na het klysma weer op de po stoel...dat was een opluchting voor Sam, maar was daarnaast ook weer erg inspannend. Op de bel gedrukt na een kwartier. .maar er kwam geen hulp om hem weer in bed te krijgen.! Ik zie Sam steeds slechter worden..nog 5 minuten gewacht tot hij ineens gigantisch begint te trillen. . !
Ik sla snel een molton om hem heen en bid dat er nu snel iemand komt om hem van de po stoel af te helpen!!!
Maar hij ging zo heftig shaken, dus ik loop de gang op: "Help!! Dit komt niet goed!"
Binnen seconden rilt zijn lichaam en klapperen zijn tanden zoals je dat je niet kunt voorstellen.. met moeite in bed 'gegooid' paniek, toeters en bellen snel aansluiten, dekens over hem heen, hartslag van bijna 200! (niet overdreven) Ik dacht : dat hart begeeft het.. Zo heftig voor Samuel.. stress.. zal verdere details besparen. ..
Uiteindelijk bleek het een 'koude rilling'...dat klinkt onschuldig maar zo ervoeren we dat niet. Er moest ondanks heftig schokken van Sam bloed voor de kweek afgenomen worden en hij is zo moeilijk te prikken *arghh*
40 graden koorts, nog steeds ademhalingsniveau wat achterblijft, schommelde lichaamstemperatuur, geen idee of stolsels aorta verder zijn opgelost, geen ct scan die eigenlijk voor die dag gepland stond, bloedprik-drama' s, ergens een bacterie in het lichaam denken ze, en wij maar hopen dat het niet ergens op een plek vast zit als de hartklep of het vervangen aorta gedeelte...
De dag erop gaat het met kleine stapjes vooruit, ondanks de koortsaanvallen, lukt het hem wel om weer iets te mobiliseren. Hij mag naar de verpleegafdeling en na een vervelende voorval met een verpleger is Sam erg opgelucht dat hij weg mag van de Medium Care. Volhouden, doorzetten.. maar een ieder die ooit 'afhankelijk' in het ziekenhuis heeft gelegen 'weet' hoe pittig dit kan zijn. Voorbeeld: je hebt nodige drang, bel zie je hangen maar je kan er niet bij, kwartier loop je te schreeuwen met je schorre stem die niemand hoort, dan maar met bediening bed op bed rammen in de hoop dat iemand je hoort. . Uitgeput zijn na de kleinste handelingen...constante pijn..overal hulp bij nodig hebben..De afhankelijkheid. .
Samuel blijft erg zwak. Elke beweging kost het lichaam erg veel moeite. Koorts blijft af en aan komen, ze weten niet zeker waar het vandaan komt. Bezoek ontvangen kost hem nog veel energie. Maar uiteindelijk komt hij wel op het punt dat hij het fijn vindt als er eventjes mensen komen.
Samuel valt het zwaarder dan verwacht en ook het herstel gaat minder snel dan gehoopt. We worden door de chirurg maar weer op het feit gedrukt wat een grote, ingrijpende operatie hij heeft doorstaan.
Maar Sam zet door, we twijfelen nog wel even of de verhuizing naar de verpleegafdeling niet te vroeg is geweest, maar in de dagen erna zet Sam letterlijk weer grote stappen vooruit!
De eerste avond heeft Sam nog samen met zijn ouders gezongen en gebeden.. ondanks redelijke nacht en nog steeds koorts en klamheid, straalt hij weer een beetje en heeft hij gedoucht! Stuk gelopen op de gang en op de wc gezeten! Hij zit het liefste in een (relax) stoel en het ziekenhuisshort is verlangen door een polo en sport broek! We hopen dat we nu op een keerpunt zijn gekomen!!! Glorie!
Sam moet de geplande CT-scan ondergaan om te kijken hoe het met de stolsels staat. Hij krijgt opnieuw een allergische reactie van de CT-scan. De uitslag was dat het stolsel wat in het prothese stuk van de aorta zat niet meer te vinden was en dus waarschijnlijk opgelost is. Het andere bloedpropje zit nog wel in de 'leiding' naar de linker nier, maar de rechter nier heeft zo goed als de functie overgenomen. Dankbaar. Nog steeds komt de koorts met vlagen en moet hij aansterken.
Sam lukt het steeds meer te mobiliseren en hij kan de bezoekjes steeds beter aan. Hij ontvangt veel post en geniet van de afleiding, ook lukt het hem steeds meer te focussen en kan hij al wat Facebook volgen.
Dan komt de dag, na bijna 3 weken ziekenhuis, dat Sam naar mijn schoonouders in Winterswijk mag en voelt zich elke dag wat beter. Op 7 april moet hij nog terugkomen voor een MRI-scan en controle, waarna hij hoopt naar huis te mogen gaan. Maar de vliegreis zal ook zeer intensief zijn en dat moet hij wel aankunnen.
We maken Sam nog even mee in Winterswijk voordat ik met opa naar Curacao vlieg, hij helpt me met de kids onderweg en 3 weekjes met klussen en de kinderen naar school brengen en halen.
We willen iedereen enorm bedanken voor alle steun, meeleven, kaarten, bezoekjes, financiën en vooral gebed.. Sam, ik, de kids en onze nabije familie voelden ons hierdoor gedragen. Dankbaar! Bovenal zijn we onze Heer en Vader erg dankbaar dat Hij Sam heeft beschermd en ondanks dat het nog een lange weg van herstel is (Sam mag pas in augustus weer autorijden en moet nog revalideren in Curacao) mogen we met dankbaarheid terugkijken dat hij nu al zover is!
Dios ta bon!